Αρχική



Κατάλογοι



Επ. Εκδηλώσεις



Βιβλία



Αρχείο



Επικοινωνία

 

$

 










Ποιο είναι το όριο ανάμεσα στη διάθεση του γιατρού να στηρίξει κάποιους συνανθρώπους του και την εκμετάλλευσή του από τους ασθενείς του; Το θέμα το είχε θίξει και η συνάδελφος κ. Κόκκορη πριν από λίγο καιρό, μέσα από το σχόλιό της για το βιβλίο ασθενών.

Πιστεύω πως δεν υπάρχει μόνο μία σωστή απάντηση σ' αυτό το ερώτημα. Εγώ θα μιλήσω για τη δική μου.

 
Θα ξεκινούσα από την παραδοχή ότι η διάθεση για ανιδιοτελή προσφορά είναι διαφορετική σε κάθε συνάδελφο. Υπάρχουν ανάμεσά μας συνάδελφοι σχετικώς αδιάφοροι, όπως υπάρχουν και συνάδελφοί μας που φτάνουν σε σημείο να γίνονται οι ίδιοι θύματα της καλής τους προαίρεσης.
Είναι βέβαιο ότι η κοινωνική αλληλεγγύη δεν είναι ένα σπορ στο οποίο θα πρέπει να επιδίδονται μόνο όσοι είναι fan του αθλήματος. Ούτε από την άλλη μεριά μπορεί αυτή να επιβληθεί δια ροπάλου. 

Είναι πρωτίστως θέμα του βαθμού ανάπτυξης της συνειδήσεως του κάθε ατόμου και δευτερευόντως του επιπέδου του πολιτισμού στο οποίο ζει. Αυτό το τελευταίο μπορεί σαν έκφραση να είναι ολίγον "κλισέ", αλλά τι να κάνουμε πίσω από τις συναισθηματικές μας πράξεις είναι ωραίο να εναρμονίζεται και μία λογική αντιστοίχιση.
Το σίγουρο είναι ότι δεν θα περίμενα ποτέ από μία διοικητική ρύθμιση, όπως είναι το βιβλίο ασθενών, να με βγάλει από τη δύσκολη θέση της διάκρισης των περιπτώσεων των ασθενών που πραγματικά χρειάζονται τη βοήθειά μου.

Ξέρω ότι αυτό το έργο δεν είναι εύκολο, γιατί έχω γνωρίσει ανθρώπους που είναι σε δραματική θέση αλλά την υπομένουν στωικά χωρίς  να ζητούν βοήθεια, αλλά και άλλους πολύ περισσότερους, που βρίσκονται σε πολύ καλύτερη μοίρα, αλλά τους αρέσει να χρησιμοποιούν την κλάψα για να βελτιώνουν το διαθέσιμο εισόδημά τους σε βάρος όσων είναι κοινωνικά ευαίσθητοι και εύπιστοι.
Ο "χρυσός" κανόνας, με τα προσωπικά μου κριτήρια, είναι να διαλέγει ο γιατρός τις περιπτώσεις και τον τρόπο που θα βοηθήσει και να μην αφήνει τους ασθενείς του να το κάνουν αντί για εκείνον.

Πιστεύω πως θα πρέπει να είναι αρνητικός σε όσους το ζητούν μόνοι τους. 
Σχεδόν πάντα η ευκολία, η επιμονή και η επιτηδευμένη κακομοιριά με την οποία το κάνουν, προδίδει μία νοοτροπία εκμετάλλευσης των περιστάσεων.

Ως θεραπευτές θα πρέπει να δεχόμαστε να ανακουφίσουμε από τον πόνο (στα πλαίσια της Οδοντιατρικής επιστήμης) κάθε συνάνθρωπό μας και αυτό θα πρέπει να είναι αποσυνδεμένο από το θέμα της αμοιβής.  

Αν αυτό το έχουμε ξεκάθαρο μέσα μας, δεν θα μας ενοχλήσει ακόμα κι αν κάποιοι μπορούν να πληρώσουν αλλά δεν το κάνουν. Δεν χρειάζεται όμως πέραν αυτού του σημείου, να προχωρήσουμε  σε άλλες υπηρεσίες (απαίσια λέξη), αν η ροή των υπηρεσιών δεν συμβαδίζει με την καταβολή της αντίστοιχης αμοιβής.
Αν δεν το κάνουμε αυτό, θα έχουμε ξεφύγει από το αντικείμενό μας και θα έχουμε αναλάβει το ρόλο ενός πιστωτικού ιδρύματος που χρηματοδοτεί τις ιατρικές ανάγκες του γενικού πληθυσμού.

Αυτός είναι σε γενικές γραμμές ο κανόνας ή αν θέλετε ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα και όπως κάθε κανόνας που σέβεται τον εαυτό του συνυπάρχει με κάποιες "θεμιτές" εξαιρέσεις του.

Webmaster





top

copyright Odontiatriki.gr 2000-2003