Επειδή το άρθρο γράφεται τις ώρες που ακολούθησαν την τρομοκρατική επίθεση στη Νέα Υόρκη και στην Ουάσιγκτον (11 Σεπτεμβρίου 2001), δεν θα μπορούσε να έχει ως θέμα κάτι άσχετο από τις σκέψεις και τα συναισθήματα που μας προκάλεσε αυτό το συγκλονιστικό γεγονός.

Η πληθώρα των μέσων ενημέρωσης μας έδωσε τη δυνατότητα να σχηματίσουμε γνώμη για το συμβάν αλλά και να ακούσουμε πάρα πολλές συζητήσεις για τη σημασία και τις επιπτώσεις που θα έχει στη διεθνή σκηνή.

Σε μία ιατρική τοποθεσία, όπως είναι αυτή στην οποία βρίσκεσθε, θέλουμε με αυτή την αφορμή να μιλήσουμε για τη σχέση του Ιατρικού κόσμου με όσα συμβαίνουν στην υπόλοιπη κοινωνία και την κατεύθυνση που φαίνεται να παίρνει η ζωή μας.

Είναι άραγε δυνατό να υπήρξαν γιατροί που να ένοιωσαν κάποια μορφή ικανοποίησης βλέποντας αυτές τις εικόνες ή να θεώρησαν τις επιθέσεις ως Θεία δίκη;

Οι γιατροί στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες, εκτός από επαγγελματίες στο χώρο της υγείας, έχουν και την ιδιότητα του πολίτη και ως πολίτες όπως είναι φυσικό έχουν διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές αντιλήψεις. Αυτό είναι θεμιτό και γόνιμο. Εκείνο στο οποίο θέλουμε να σταθούμε είναι το πώς μπορεί ή πώς θα έπρεπε να επηρεάζει η ιδιότητα του γιατρού την ιδιότητα του πολίτη.

Η Ιατρική είναι κατεξοχήν ανθρωπιστική επιστήμη. Θα της ταίριαζε να υπηρετείται από ανθρώπους που στην ιεράρχηση των αξιών τους βάζουν την ανθρώπινη ζωή πιο ψηλά από την πολιτική τους κρίση, την οποία οφείλουν και να διαθέτουν και να χρησιμοποιούν.

Η βαθύτερη κατανόηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής, εάν τους έχει αγγίξει και εμπνεύσει στην προσωπική τους διαδρομή, θα πρέπει να ξεπερνάει τις πολιτικές τους απόψεις. Ακόμα κι' αν υπάρχουν αντίθετες σκέψεις και συναισθήματα , εκείνο που θα πρέπει να υπερισχύει σε τέτοιες καταστάσεις είναι μία έντονη παρόρμηση να βοηθήσουν κάθε ζωή που κινδυνεύει.

Εκείνη η ιατρική παιδεία είναι επιτυχημένη, όταν οι προσωπικότητες που διαμορφώνει θα ήθελαν με το ίδιο πάθος να βρεθούν και να βοηθήσουν στους δίδυμους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης, στο Βελιγράδι, στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη, ή στις πληγωμένες μετά το σεισμό περιοχές της Τουρκίας.

Το να προσφέρεις τις γνώσεις και τις υπηρεσίες σου στους δικούς σου ανθρώπους ή στους ανθρώπους από τους οποίους αμείβεσαι είναι φυσικό. Το να θέλεις να το κάνεις όμως σε εκείνους με τους οποίους έχεις μεγάλες αντιθέσεις είναι κάτι παραπάνω, είναι ουσιαστικά ανθρώπινο.

Στα χρόνια που ζούμε οι μετοχές του ουμανισμού είναι υποτιμημένες. Είναι αλήθεια ότι σε περιόδους κρίσεων βλέπουμε τις τιμές του χρυσού, του ασημιού και του πετρελαίου να ανεβαίνουν. Στην πραγματικότητα όμως υπάρχουν ακόμα μεγαλύτερες προσωπικές και κοινωνικές κρίσεις στις οποίες εκείνο που διασώζει τον ανθρώπινο πολιτισμό από την κατάρρευση δεν είναι κάποιο πολύτιμο μέταλλο ή οι ενεργειακοί πόροι αλλά η ανθρωπιά.

Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι όσοι ήσαν παγιδευμένοι στους φλεγόμενους ουρανοξύστες ή στα κατειλημμένα αεροσκάφη και ήξεραν ότι ζούσαν τις τελευταίες τους στιγμές επικοινώνησαν με τους δικούς τους για να τους πουν ότι τους αγαπούν. Κανένας δεν μίλησε για χρήματα, αξιώματα, καταξίωση ή εκκρεμείς υποθέσεις. Όλα όσα φαντάζουν κορυφαίες επιδιώξεις στη ζωή μας εξαφανίστηκαν από το μυαλό αυτών των ανθρώπων.

Το τελευταίο συναίσθημα που διάλεξαν να νοιώσουν φεύγοντας είναι το πόσο ωραίο και σπουδαίο είναι να αγαπάς τους άλλους. Αυτό το συναίσθημα θα πρέπει να ένοιωθαν και οι δύο συνάνθρωποί μας την ώρα που έπεφταν από τα τελευταία πατώματα των δίδυμων πύργων πιασμένοι χέρι-χέρι.