Κατά την περίοδο του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία (1999) άρχισε να χρησιμοποιείται από τα μέσα ενημέρωσης ο όρος " Σύνδρομο των Βαλκανίων ".

Πρόκειται μάλλον για μια πρόχειρη αντιγραφή του όρου " Σύνδρομο του Κόλπου ", το οποίο αφορούσε συμπτώματα που παρουσιάστηκαν κυρίως σε Αμερικανούς στρατιώτες, που πήραν μέρος στον πόλεμο κατά του Ιράκ (πρόκειται για την πρώτη επέμβαση το 1991).

Το εάν το " Σύνδρομο του Κόλπου " εκτός από δημοσιογραφική έχει και τεκμηριωμένη ιατρική σημασία, είναι κάτι που αμφισβητείται στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Περίπου 20.0000 βετεράνοι αυτού του πολέμου παρουσίασαν στα χρόνια που ακολούθησαν μία σειρά ανεξήγητων συμπτωμάτων, που δεν μπόρεσαν να αποδοθούν σε κάποιο γνωστό νόσημα.

Ανάλογα συμπτώματα παρουσιάστηκαν και στον άμαχο πληθυσμό των περιοχών που επλήγησαν από τις πολεμικές συγκρούσεις, αλλά εκεί τα προβλήματα της πείνας , της έλλειψης φαρμάκων και της έξαρσης των νεοπλασιών, τα έθεσαν σε δεύτερη μοίρα και συσκότισαν την κλινική τους εικόνα.

Στον κατάλογο των συμπτωμάτων περιλαμβάνονται η χρόνια κόπωση, διαταραχές στη μνήμη και δυσκολία στη συγκέντρωση, κεφαλαλγίες, διαταραχές του ύπνου, διάρροιες και άλλες γαστρεντερικές διαταραχές, αναπνευστικά προβλήματα, πόνοι στις αρθρώσεις, δερματικά εξανθήματα, απώλεια μαλλιών κ.α.

Οι εκτιμήσεις των επιστημόνων συγκλίνουν στο ότι αυτά τα συμπτώματα θα πρέπει να αποδοθούν σε περισσότερα του ενός αίτια.

Οι υπόνοιες στρέφονται μεταξύ άλλων στην έκθεση σε χαμηλά επίπεδα τοξικών ουσιών ή βιολογικών όπλων, σε παρενέργειες διαφόρων εμβολίων (κατά της αλλαντιάσεως και του άνθρακα) ή νέων φαρμάκων που χορηγήθηκαν προληπτικά (όπως η βρωμιούχος πυριδοστιγμίνη), σε εντομοκτόνα, σε προϊόντα από τις καύσεις των πετρελαιοπηγών, σε εξασθενημένο ουράνιο, πετροχημικά και ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία από τα ραντάρ και τις συσκευές τηλεπικοινωνιών.

Οι μεγάλες σκοπιμότητες που πάντα συνοδεύουν τις πολεμικές συγκρούσεις κρατούν πολλές παραμέτρους του προβλήματος στο ημίφως. Ωστόσο όπως συνέβη και μετά τον πόλεμο στο Βιετνάμ, έτσι και μετά τον πόλεμο στον Περσικό κόλπο, τα θύματα ήσαν εκείνα που προσπάθησαν να διαπιστώσουν τι ήταν αυτό που προκάλεσε τα προβλήματα της υγείας τους και ζήτησαν τη στήριξη της πολιτείας για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες που είχαν αυτά τα προβλήματα στην προσωπική τους και την επαγγελματική τους ζωή.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο που είχαν να αντιμετωπίσουν ήταν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι αυτά τα προβλήματα προκλήθηκαν λόγω της συμμετοχής τους στον πόλεμο, κάτι που το επίσημο κράτος το αρνήθηκε σθεναρά.

Ίσως γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα έπρεπε η πολιτεία να αναλάβει το μεγάλο κόστος της περίθαλψης, των συντάξεων και των αποζημιώσεων των βετεράνων, αλλά και κάτι ακόμα πιο επαχθές , το πολιτικό κόστος αυτής της παραμέτρου.

Μπορεί στην ιστορία των συγκρούσεων να υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, ωστόσο ο πόλεμος πάντα πληγώνει και τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές.

Από μία άποψη το να υπάρχει τίμημα και από την πλευρά του ισχυρού, κάνει αυτό το λαό λιγότερο υπερόπτη και σε ορισμένες περιπτώσεις τον μαθαίνει να κάνει πιο λελογισμένη χρήση της βίας για την επίλυση των όποιων διαφορών ή επιδιώξεών του.

Ωστόσο καμία πολιτισμένη χώρα δεν θα πρέπει να αισθάνεται υπερήφανη όταν τη δύναμή της την αποδεικνύει εξοντώνοντας ανθρώπους, ακόμα κι' όταν ισχυρίζεται ή είναι πεπεισμένη πως έχει μία καλή δικαιολογία γι' αυτό.