Όταν ξεκινήσαμε να ετοιμάσουμε στην τοποθεσία μας την έκθεση με τα οδοντιατρικά μηχανήματα, είχαμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο βασικούς τρόπους συνεργασίας με τις εμπορικές επιχειρήσεις του χώρου. 

Ο ένας  ήταν ο καθαρά εμπορικός τρόπος που γίνονται τα πράγματα σήμερα και ο δεύτερος, μία πιο χαλαρή, φιλική μορφή συνεργασίας.

Κι ενώ ξεκινήσαμε με τις φιλικότερες διαθέσεις, πολύ γρήγορα διαπιστώσαμε ότι το κλίμα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν σε πλήρη αναντιστοιχία με το δικό μας πνεύμα.

Αντιλαμβανόμενοι ότι οι επιχειρήσεις στην ελληνική οδοντιατρική αγορά δεν είναι έτοιμες ακόμα για σύγχρονες μορφές συνεργασίας μέσω διαδικτύου, αφήσαμε τα γραφεία μας και τους υπολογιστές μας και βγήκαμε στους δρόμους.

Συναντήσαμε επιχειρήσεις που δεν είχαν Η/Υ κι άλλες που είχαν μεν Η/Υ, αλλά δεν είχαν επαρκείς γνώσεις για την αξιοποίησή τους. 

Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι  στο σύνολό τους οι επιχειρήσεις δεν έχουν φτάσει στο σημείο οργάνωσης και νοοτροπίας, ώστε όταν ένα μέσο ενημέρωσης τους ζητήσει πληροφορίες για τα εμπορεύματά τους, να το δουν με θετική διάθεση και να ανταποκριθούν. 

Αν δεν πηγαίναμε εμείς κι αν δεν κάναμε αγώνα για να πάρουμε αυτές τις πληροφορίες, δεν θα ερχόταν τίποτα στο ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιό μας, όσα χρόνια κι αν περιμέναμε.


Ήταν μία εργασία που υπό κανονικές συνθήκες (σε μία άλλη χώρα ίσως) θα μπορούσαμε να την ολοκληρώσουμε σε 2 μήνες, χωρίς να μετακινηθούμε από το γραφείο μας, με ένα λογικό κόστος.

Στην ελληνική πραγματικότητα χρειάστηκε 6x (εξαπλάσιος) χρόνος και 20x (εικοσαπλάσιο) κόστος.

Έπρεπε να βρισκόμαστε επί ποδός, επί έναν ολόκληρο χρόνο. Να  επισκεπτόμαστε κάθε μία από αυτές τις επιχειρήσεις χωριστά,  τις ημέρες και τις ώρες που τις εξυπηρετούσε. 

Ορισμένες από αυτές χρειάστηκε να τις επισκεφθούμε πάνω από δέκα φορές, αφού κρίθηκε ότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να συγκεντρώσουμε, ακόμα και να συμπληρώσουμε εμείς για λογαριασμό της επιχείρησης, τα κενά των πληροφοριών που χρειαζόμασταν.

Χρειάστηκαν  2300+  ώρες εθελοντικής εργασίας. 

Γιατί μη φανταστείτε ότι ζητήσαμε χρήματα για την προσωπική εργασία που κάναμε.

Από τις επιχειρήσεις ζητήσαμε μόνο να καλύψουν τα έξοδα που κάναμε προς τρίτους.

Γι' αυτό το λόγο άλλωστε προσδιορίσαμε τιμή συμμετοχής για κάθε μηχάνημα, 6€ το μήνα. 

Για να μπορέσετε να κάνετε μία σύγκριση, λάβετε υπόψη σας ότι η διαφήμιση ενός μηχανήματος στα έντυπα του χώρου, χρεώνεται μεταξύ 500 - 1000€.  Με άλλα λόγια, η δική μας χρέωση ήταν περίπου το 1% του ποσού μίας διαφήμισης.

Κάτι αντίστοιχο με αυτό που κάναμε, θα ήταν να αποφάσιζε ένας οδοντίατρος για κάποιο λόγο, να εργασθεί για έναν ολόκληρο χρόνο, χωρίς να αμειφθεί από τους ασθενείς του και η μόνη του απαίτηση θα ήταν να πληρώσουν οι ασθενείς τα έξοδα του οδοντοτεχνικού εργαστηρίου.

Όλα αυτά τα αναφέρουμε για να γίνει αντιληπτό ότι υπήρξε μία πολύ μεγάλη και χαριστική προσφορά υπηρεσιών που λογικά θα έπρεπε να κάνει τους επιχειρηματίες να την εκτιμήσουν και να τη σεβαστούν.

Συνειδητά επιλέξαμε να μη δεσμεύσουμε τους επιχειρηματίες με ειδικά έντυπα, υπογραφές και σφραγίδες, για να κατοχυρώσουμε την υποχρέωση καταβολής της μικρής συνδρομής που είχαμε ορίσει. Τα συζητήσαμε αναλυτικά μαζί τους, τα ξεκαθαρίσαμε και δώσαμε τα χέρια και το λόγο μας.

Στην αγορά όμως δεν είναι όλοι ίδιοι και όλοι σωστοί. Για να αναδειχτούν αυτές οι διαφορές, θα πρέπει πρώτα να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για να εκδηλωθούν οι κακόβουλες τάσεις, εκεί που υπάρχουν.

Γιατί σίγουρα ενδιαφέρει έναν οδοντίατρο να ξέρει αν υπάρχουν και ποιοι είναι οι άνθρωποι στην αγορά που καιροφυλακτούν για να βρουν ευκαιρίες να τον "ρίξουν".


Κατ' αυτόν τον τρόπο, διεκπεραιώσαμε όχι μόνο μία εκτενή συγκέντρωση πληροφοριών γύρω από τα οδοντιατρικά μηχανήματα, αλλά κάναμε και μία μακροχρόνια (2003-2005) διερεύνηση του ήθους, της  συνέπειας, της ειλικρίνειας και της εντιμότητας των ανθρώπων της οδοντιατρικής αγοράς με τους οποίους συνεργαστήκαμε.

Θα μας πείτε ότι μία επιχείρηση μπορεί να έχει πονηρές διαθέσεις έναντι των συναλλασσομένων μαζί της, αλλά θα απέφευγε να τις εκδηλώσει απέναντι σε ένα μέσο ενημέρωσης, φοβούμενη ότι η δημοσιοποίηση της συμπεριφοράς της, θα της έκανε ζημιά. 

Να όμως που εκδηλώθηκαν ορισμένοι "τολμηροί" επιχειρηματίες και όταν ήρθε η ώρα της πληρωμής της συνδρομής τους, αποφάσισαν να ..πέσουν από τα σύννεφα.. 


Λεφτά ; Ποια λεφτά ; Είπαμε εμείς ποτέ για λεφτά ; 

Τι, δεν είναι δωρεάν ;

Έχουμε κάνει κανένα συμβόλαιο ότι θα πληρώσουμε ; 

Τι , δεν θα τα πάρετε από τους επισκέπτες σας ;

Αυτό μας έλειπε, κάθε ένας που φτιάχνει κι ένα οδοντιατρικό site να έρχεται και να μας ζητάει λεφτά,  χωρίς χαρτιά,  χωρίς τίποτα.


Το αστείο ή για να σοβαρευτούμε, το λυπηρό της υπόθεσης είναι ότι κάποιοι έφτασαν στο σημείο να το κάνουν αυτό, για να γλιτώσουν ευτελή ποσά της τάξεως μερικών δεκάδων ευρώ και ότι έπαιξαν θέατρο επί 2 χρόνια προσποιούμενοι ότι έχουν αποδεχτεί τους όρους της συνεργασίας μας.

Ξαφνικά αυτοί οι άνθρωποι μεταλλάχθηκαν σε διαφορετικές προσωπικότητες και αθέτησαν τον προφορικό και τον γραπτό τους λόγο, με μεγάλη ευκολία και κυνισμό.

Πιθανόν να νομίζουν ότι ακόμα και σήμερα το μόνο που υποχρεώνει τα συμβαλλόμενα μέρη να σεβαστούν μία συμφωνία είναι το παλιό παραδοσιακό φύλλο χαρτιού με τις σφραγίδες και τις υπογραφές. 

Δεν γνωρίζουν όμως, ως όφειλαν, ότι εδώ και αρκετά χρόνια υπάρχει και η ηλεκτρονική οικονομία, το ηλεκτρονικό εμπόριο, ότι οι συμφωνίες κλείνονται πια και μέσω διαδικτύου και ότι η ηλεκτρονική αλληλογραφία αναγνωρίζεται από τα δικαστήρια και ότι δεσμεύει νομικά τον αποστολέα της. 

Αλλά εδώ δεν γνώριζαν τις βασικές λειτουργίες ενός υπολογιστή, περιμένατε να γνωρίζουν για το δίκαιο του διαδικτύου;

Είπαμε ότι είμαστε καλοπροαίρετοι, όχι όμως και αφελείς.



Τέλος πάντων. Από όλη αυτή την ιστορία φάνηκε ότι στις μέρες μας η τιμή, είναι πολύ φτηνή και κάποιοι αισθάνονται ότι δεν την έχουν και πολύ ανάγκη.

Έχετε την περιέργεια να μάθετε ποιοι είναι οι "τολμηροί" επιχειρηματίες ; 

Γι' αυτό κάναμε κι εμείς αυτόν τον πρόλογο. 
Για να σας τους πούμε σε λίγες μέρες..